Ważne: jeśli zauważasz na swojej skórze jakieś niepokojące zmiany powodujące blizny, to wykluczy także inne ewentualności, np. alergię powodującą wysypkę, dzięki czemu leczenie będzie bardziej efektywne. Leczenie trądziku, czyli jak zapobiegać bliznom po trądziku. Najważniejsze jest to, aby po prostu zacząć leczyć trądzik. Bliznowiec - leczenie Leczenie bliznowca ma charakter miejscowy. Zmiany skórne leczy się zachowawczo oraz chirurgicznie. Leczenie zachowawcze bliznowców obejmuje: zastrzyki z glikokortykosteroidami w obrębie zmienionej tkanki - do zastrzyków wykorzystuje się najczęściej triamcynolon, który jest syntetyczną pochodną prednizolonu Przerost blizny może także dotyczyć blizn potrądzikowych i pozabiegowych, np. gdy rana nie została poprawnie zszyta. Przerost blizny – leczenie. Decyzja o podjęciu leczenia przerostu blizny może być spowodowana nieestetycznym wyglądem zmiany, bólem i dyskomfortem, który powoduje. Zmiana może ustąpić samoistnie z pozostawieniem blizny. Kopulasty guz w kolorze skóry lub w odcieniu perlistym z centralnym, kraterowatym wgłębieniem z masą rogową powstaje najczęściej na skórze odsłoniętej. Może osiągać duże rozmiary i szerzyć się obwodowo. Leczenie może polegać na: chirurgicznym usunięciu guza; Mogą pomóc w napięciowym bólu głowy, migrenie czy klasterowym bólu głowy. Są dostępne w postaci tabletek, aerozoli do nosa i zastrzyków dożylnych i należy je przyjmować wcześnie, gdy ból głowy zaczyna mieć maksymalny efekt. Dożylne wstrzyknięcie sumatryptanu (Imitrex) może złagodzić migrenę w ciągu 5-10 minut. Grzybica skóry owłosionej – leczenie. W przypadku grzybicy skóry głowy leczenie zwykle polega na podawaniu doustnym grzybostatycznej gryzeofulwiny. Czasami zaleca się również dodatkowe działania zewnętrzne, np. stosowanie preparatów z ketokonazolem. Z kolei coraz rzadziej w leczeniu grzybicy skóry owłosionej zaleca się TcPZ4WD. Polska jest jednym z Państw, w których statystycznie wykonuje się największą liczbę cesarskich cięć. Szacuje się, że około 1/3 ciąż rozwiązywana jest na drodze cesarskiego cięcia. Światowa Organizacja Zdrowia wskazuje właściwą liczbę porodów przez cesarskie cięcie na poziomie 10-15% podczas gdy w Polsce ich liczba przekracza 40%. Nie wszystkie porody tą drogą mają wskazania do ich wykonania. Wykazano, że u około połowy kobiet po porodach drogą cesarskiego cięcia dochodzi do powikłań w obszarze blizny pooperacyjnej. Najczęściej są to zrosty pozabiegowe oraz skutki ich wpływu na okoliczne tkanki. Dochodzi tym samym do ograniczenia ruchomości powięzi co ma negatywny wpływ na sylwetkę oraz pracę mięśni. Jak powstaje blizna po cesarskim cięciu? Blizna po porodzie cesarskim cięciem obejmuje skórę, tkankę podskórną, macicę, a także powięź. Mimo, iż mięśnie nie zostają poddane cięciu to rozcięcie powięzi pomiędzy nimi i powstanie w następstwie tego działania blizny, ma wpływ także na ich kondycję. Proces powstawania blizny umownie dzieli się na 3 etapy. W pierwszym z nich, trwającym do 7 dni, toczy się proces zapalny. Drugi etap to czas naprawy tkanek i trwa od 6 do 8 tygodni. Ostatnim etapem jest faza modelowania i przebudowy blizny, trwająca od pół roku do nawet 2 lat. Blizna, którą widzimy obejmuje obszar skóry, jednak zdecydowanie ważniejsza w opracowaniu jest blizna, która powstała w miejscu cięcia głębiej położonych struktur tkankowych. Powikłania spowodowane blizną po cesarskim cięciu Jak już wspomniano, blizna może prowadzić do zrostów, te z kolei do ograniczenia ruchomości powięzi i jej elastyczności. Zmiany te powodują nieprawidłowe ułożenie struktur względem siebie, dysbalans mięśniowy oraz ograniczony ślizg mięśni względem siebie i powięzi. W wyniku długotrwałych nieprawidłowości w funkcjonowaniu opisanych tkanek może dochodzić do bólu brzucha z towarzyszącymi zaparciami i bolesnymi wzdęciami, zaburzeń postawy i wzorców ruchowych, bólu kręgosłupa (zarówno lędźwiowego jak i wyższych jego odcinków), bólu głowy. Do innych niedogodności, na które skarżą się pacjentki, należą bolesne miesiączki i trudności z zajściem w kolejną ciążę, a także ból podczas stosunku. Rehabilitacja po zabiegu cesarskiego cięcia Badania wskazują, że kobiety po cesarskim cięciu nie otrzymują właściwych wskazówek odnośnie postępowania z raną oraz blizną pooperacyjną. To martwiące, ponieważ głównym elementem profilaktyki zrostów w obszarze blizny jest profesjonalna rehabilitacja. Faza gojenia, w której rozpoczniemy terapię rany i blizny, warunkuje możliwości terapeutyczne. Sugeruje się jak najszybsze przystąpienie do profesjonalnego opracowania obszaru zabiegowego. Do czasu zasklepienia rany stosowane są jedynie techniki oddziałujące na jej okolicę (nie dotykamy rany). Od momentu ściągnięcia szwów wskazane jest intensywne opracowanie blizny poporodowej. Bardzo korzystne warunki do jej gojenia i przebudowy tworzy trwający wówczas połóg, bowiem hormony wydzielane przez organizm w tym okresie dobrze oddziałują na tkanki. Co więcej, substancje jakie krążą w naszym organizmie w czasie połogu pozwalają także na efektywniejsze opracowanie starych blizn po poprzednim cesarskim cięciu. Ważna jest więc wczesna rehabilitacja. Wprowadzenie fizjoterapii dopiero w trzecim etapie kształtowania blizny powoduje nieco mniej korzystne i intensywne oddziaływanie, ale z pewnością daje szansę na poprawę jakości blizny i zapobiega dalszym powikłaniom. Wydłuża się wówczas czas terapii i jest ona mniej efektywna, ale mimo to, bez względu na czas jaki minął od porodu, warto zająć się swoją blizną po „cesarce”. Metody stosowane w terapii blizny to jej manipulacja oraz mobilizacja, techniki mięśniowo-powięziowe stosowane na większym obszarze, drenaż limfatyczny, a także wspomaganie kinesiotapingiem i specjalistycznym treningiem ruchowym. Fizjoterapeutka, absolwentka Akademii Wychowania Fizycznego w Krakowie. Posiada 7-letni staż w zawodzie fizjoterapeutki oparty na pracy z pacjentami ortopedycznymi, urazowymi oraz sportowcami. Ukończyła liczne szkolenia z zakresu terapii manualnej oraz specjalistycznych form ćwiczeń ruchowych. Zobacz artykuły tego autora ZGŁOŚ SZKODĘ Gdy doznamy ran, stopień odniesionych obrażeń mierzymy za pomocą ilości zastosowanych szwów. Teoretycznie, jeśli mamy ich więcej tym, większej szkody doznaliśmy. Nasze ciało jest obolałe po przebytym wypadku i będzie potrzebowało dłuższego czasu, by dojść do jaki sposób liczone jest odszkodowanie za szwy?Szwy są sposobem zaopatrzenia niezakażonych ran ciętych i używane są w celu skrócenia okresu gojenia oraz zmniejszenia wielkości blizny. Ich liczba zależy od wielu czynników: rodzaju szytej tkanki i umiejscowienia rany zastosowanej wobec tego grubości nici techniki zszywania osobistych umiejętności i wprawy chirurga Równie dobrze niewielka rana na palcu może być zaopatrzona taką samą ilością szwów, jak głęboka rana pooperacyjna na brzuchu. A przecież oba przypadki nie są sobie równe pod względem doniosłości dla funkcjonowania ustalaniu wysokości zadośćuczynienia z polis obowiązkowych dla OC sprawcy wypadku bierze się bowiem pod uwagę szereg różnych czynników. Ilość szwów nie stanie się wyznacznikiem przyznanej kwoty, a to, w jakim stopniu doznane urazy wpłynęły na nasze życie i zdrowie. Mowa tu przede wszystkim o oszpeceniu w postaci blizn. Ważne jest ich umiejscowienie. Więcej "warte" będą te na twarzy od tych na nodze czy innym niewidocznym miejscu. Kolejnym wyznacznikiem jest ograniczenie ruchowe i jego wpływ na wykonywanie codziennych życiowych czynności. Bardziej dokuczliwe będą głębokie, choć krótkie rany na dłoni, powodujące brak możliwości swobodnego poruszania palcami od nawet długich, ale płytkich ran na kończynach, które nie będą przeszkadzały w chodzeniu czy wykonywaniu podstawowych czynności dnia należy się odszkodowanie?Ważnym czynnikiem jest też bolesność zabiegu i długotrwałość gojenia się ran. Jeśli w trakcie rekonwalescencji, a co ważne przy przestrzeganiu wszystkich zaleceń lekarskich, rany nie będą normalnie się goić, wda się zakażenie, wyciek ropy itp. Będzie to stanowić dodatkową okoliczność potęgującą dokuczliwość powypadkowego leczenia i wydłużenie jego efekcie taka sytuacja również ma wpływ na wysokość wypłaconego zadośćuczynienia, nawet gdy decyzją ubezpieczyciela otrzymaliśmy już uznaniową wypłatę. Choć zadośćuczynienie z reguły jest świadczeniem jednorazowym, nie oznacza to jednak, że poszkodowany ma prawo tylko do jednej sprawa wygląda w przypadku różnych ubezpieczeń NNW, w których wypłaty następują na podstawie ustalonego uszczerbku na zdrowiu, który z kolei również zależy od negatywnych skutków doznanych dajmy się więc wprowadzić w błąd orzecznikom, którzy na widok założonych nam szwów wyrokują o należnym nam zadośćuczynieniu i odszkodowaniu. W celu rzetelnego przeprowadzenia procesu likwidacji zdajmy się na fachowców z kancelarii odszkodowawczych. Twoja ocena: 0 Średnia ocena: Rany - rodzaje, gojenie się, powikłania, szycie Data utworzenia: 2019-08-29 Rana to uszkodzenie skóry, a często również innych, głębszych tkanek. Jest wiele rodzajów ran, rany cięte, rany kłute czy rany tłuczone, ale również termiczne, chemiczne, postrzałowe. To nie jedyny podział ran. Kiedy szyje się rany? Jakie powikłania w trakcie gojenia ran są najczęstsze? Rana jest przerwaniem anatomicznej ciągłości tkanki lub narządu z powodu zadziałania penetrującego lub niepenetrującego czynnika uszkadzającego. Do czynników uszkadzających zalicza się czynniki fizyczne, chemiczne, termiczne oraz promieniowanie jonizujące. Rany - rodzaje Ze względu na głębokość uszkodzenia tkanki rozróżnia się: otarcia i zadrapania: uszkodzony jest naskórek i powierzchowna warstwa skóry właściwej rany: a) rany powierzchowne: nie przekraczają warstwy podskórnej tkanki tłuszczowej b) rany głębokie: przekraczają warstwę podskórną tkanki tłuszczowej c) rany drążące: przenikają do głęboko położonych organów lub jam ciała Rany podzielić można na proste i złożone. Rany proste są ranami powierzchownymi i dotyczą zazwyczaj powłok ciała. W przypadku ran złożonych dochodzi do uszkodzenia naczyń, nerwów, ścięgien czy narządów wewnętrznych. Ze względu na mechanizm uszkodzenia tkanek, rozróżnia się następujące rany urazowe: rany cięte - są to rany zadane ostro zakończonym przedmiotem. Charakterystyczne są dla nich równe i gładkie brzegi, szczelinowaty kształt i zwykle obfite krwawienie. Goją się dobrze rany kłute – powstają w następstwie działania ostro zakończonych narzędzi. W ich obrębie wyróżnia się otwór wkłucia, kanał i otwór wykłucia (o ile narzędzie przeszyje ciało na wylot). Czasem dochodzi do uszkodzenia głębiej położonych tkanek i narządów rany tłuczone – są wynikiem uderzenia tępym narzędziem lub uderzenia o twardy przedmiot lub podłoże. Mają one nierówne brzegi, umiarkowanie krwawią. Okoliczne tkanki ulegają stłuczeniu i obrzękowi. Często dochodzi też do obrażeń narządów wewnętrznych i złamań kości rany rąbane – zadane są z dużą siłą tnącym narzędziem i zazwyczaj są głębokie. Łączą w sobie cechy rany ciętej i tłuczonej Jednym z rodzajów rany są odleżyny. To uszkodzenia skóry oraz znajdujących się pod nią tkanek i kości, które pojawiają się w czasie długiego leżenia. Powstają z powodu długotrwałego ucisku, który hamuje prawidłowy przepływ krwi. rany miażdżone - powstają podobnie jak rany tłuczone, przy czym siła działająca na tkanki jest większa, a przez to obrażenia tkanek są poważniejsze. Skutkiem tego jest rozległe uszkodzenie tkanek i częste złamania kości. Co więcej, krwawienie z takich ran jest niewielkie lub w ogóle nie występuje rany szarpane - powstają wskutek działania na tkanki przedmiotu o ostrych i nierównych krawędziach (np. piła tarczowa, drut kolczasty), który godzi z dużą siłą skośnie lub stycznie do powierzchni ciała. Rany te mają poszarpane, nierówne i często niedokrwione brzegi. Czasem może dojść do naderwania i odwarstwienia tkanek pokrywowych lub całkowitego ich oderwania od podłoża i powstania ubytku tkankowego rany płatowe - zadane są przedmiotem działającym ukośnie do powierzchni ciała, co skutkuje odwarstwieniem tkanek rany kąsane – są to źle gojące się rany spowodowane ugryzieniem, które - w zależności od rodzaju uzębienia - mogą mieć charakter rany szarpanej, kłutej lub miażdżonej rany postrzałowe - są skutkiem zranienia pociskiem z broni palnej czy odłamkiem bomb lub min. Rany te mają wlot i często wylot, które połączone są kanałem. Rana wlotowa jest zwykle niewielka, natomiast wylotowa znacznie większa, o poszarpanych brzegach i z ubytkiem skóry. Warto wiedzieć, że rana bez wylotu to tzw. rana ślepa rany amputacyjne - powstają wskutek całkowitego oddzielenia się obwodowych części ciała (np. kończyn, nosa, uszu) rany zatrute - są najczęściej wynikiem ukąszenia przez owady, stawonogi lub gady. W okolicy rany obecny jest obrzęk, zaczerwienienie i bolesność, a czasem widać ślad po ukąszeniu rany termiczne - skutek oparzenia wrzątkiem, gorącymi płynami, parą, płomieniem, itd. rany chemiczne - powstają przez oparzenie ługami i kwasami Ze względu na czystość pola operacyjnego rany dzieli się też na czyste, czyste-skażone, skażone i brudne. rany czyste są ranami operacyjnymi, w których nie dochodzi do kontaktu ze zmianami zapalnymi ani do otwarcia światła układu pokarmowego, oddechowego, moczowego czy płciowego. Zamykane są one szwami pierwotnymi i drenowane w układzie zamkniętym (o ile zachodzi taka potrzeba) rany czyste-skażone są ranami operacyjnymi, w których dochodzi do otwarcia światła układu pokarmowego, oddechowego, moczowego czy płciowego, ale w stopniu kontrolowanym, bez nadmiernego skażenia pola operacyjnego rany skażone są ranami otwartymi, świeżymi, powypadkowymi. Występują one w trakcie operacji bez zachowania zasad jałowości np. otwarty masaż serca lub ze znacznym wyciekiem treści z przewodu pokarmowego oraz w przypadku, gdy dochodzi do kontaktu z ostrymi nieropnymi zmianami zapalnymi rany brudne to stare rany pourazowe z obecnością martwych fragmentów tkanek oraz rany, w których dochodzi do kontaktu z obszarem zakażonym lub perforacji trzewi. Istotnym jest fakt, że mikroorganizm powodujący zakażenie był obecny w polu operacyjnym jeszcze przed operacją Gojenie się rany Gojenie się rany przebiega w 4 fazach, do których zalicza się fazę zapalną, wytwórczą, obkurczanie rany i przebudowę rany. faza zapalna W fazie zapalnej dochodzi do zwiększenia przepływu krwi i ciśnienia parcjalnego tlenu w tkankach, wynaczynienia granulocytów, prekursorów makrofagów, płytek krwi i czynników płytkowych oraz przeciwciał z osocza. Oprócz tego ulegają aktywacji makrofagi tkankowe oraz wytwarzają się chemokiny i cytokiny. faza wytwórcza Istotą fazy wytwórczej jest wytwarzanie tkanki łącznej - kolagenu i związków substancji podstawowej. Niezbędne do tego procesu są jony żelaza, cynk, miedź, witamina A i C oraz aminokwasy. obkurczanie rany Obkurczanie się rany polega dokładniej na obkurczaniu fibroblastów poprzez blokowanie ich pozycji przez odkładany i dojrzewający kolagen oraz glikozaminoglikany. przebudowa rany Ostatni etap gojenia się rany polega na tworzeniu krzyżowych połączeń kolagenu. Dochodzi do degradacji nadmiaru kolagenu, zmniejszenia zawartości glikozaminoglikanów, nacieków komórkowych oraz gęstości sieci kapilarnej. Warto wiedzieć, że faza ta trwa od 3 tygodni do wielu lat. Rany mogą się goić przez rychłozrost lub ziarninowanie. Gojenie się przez rychłozrost jest gojeniem pierwotnym - dotyczy ran czystych, prawidłowo zszytych i trwa do 6-8 dni. Natomiast gojenie się ran przez ziarninowanie jest gojeniem wtórnym - dotyczy ran niezszytych, często zakażonych. Jego istotą jest wytworzenie w dnie rany ziarniny i narastanie naskórka od brzegów. Rana - powikłania związane z raną Obecny postęp w zakresie gojenia ran operacyjnych dokonał się dzięki zastosowaniu nowoczesnych metod postępowania aseptycznego i antyseptycznego, odpowiedniej hemostazy oraz udoskonalenia technik operacyjnych i jakości nici chirurgicznych. Mimo to nadal obecne są sytuacje, w których dochodzi do zaburzeń procesu gojenia. Zależne jest to od typu operacji, choroby podstawowej, chorób towarzyszących, techniki zaopatrzenia jak i doświadczenia chirurga. Do najczęstszych powikłań związanych z raną zalicza się: krwawienie z rany krwiak w ranie rozejście się rany z następczym powstaniem przepukliny pooperacyjnej wytrzewienie zakażenie rany (czasem przebiegające z powstaniem ropnia) wytworzenie się rany przewlekłej lub bliznowca Warto wiedzieć, że istnieje wiele czynników miejscowych i ogólnoustrojowych wpływających niekorzystnie na proces gojenia się rany. Do tego rodzaju czynników miejscowych zalicza się błędy w szyciu rany (zakładanie szwów zbyt daleko od brzegów rany, zastosowanie zbyt grubych nici, zbyt mocne wiązanie nici) niedokładna hemostaza z wytworzeniem krwiaka w ranie zakażenia miejscowe Do przyczyn ogólnoustrojowych należą: podeszły wiek chorego zakażenie cukrzyca ciężkie niedożywienie mocznica żółtaczka zaawansowana choroba nowotworowa z wyniszczeniem Niezwykle istotne w procesie gojenia się rany jest prawidłowe dostarczenie tlenu i substancji odżywczych, wyrównanie hipowolemii, zwalczanie bólu oraz zapobieganie wychłodzeniu chorego. Rana - szycie ran Do szycia ran używa się szwów chirurgicznych, pęsety oraz imadła - instrumentu służącemu do trzymania igły szwu chirurgicznego podczas szycia. Igły dzielą się na kłujące (mają przekrój w kształcie okręgu) oraz tnące (mają przekrój w kształcie trójkąta). Współczesne materiały szewne dzielą się na wchłanialne i niewchłanialne oraz na naturalne i syntetyczne. Co ciekawe, większość obecnie używanych szwów to szwy atraumatyczne, które mają nić zatopioną w igłę - szew taki wytwarza w tkankach kanał o szerokości samej igły. Materiały wchłanialne stopniowo ulegają rozpadowi w tkankach i jednocześnie znacznie szybciej tracą swą wytrzymałość. Dzielą się na materiały o krótkim, średnim i długim okresie zdolności utrzymywania swego napięcia w tkankach. Wśród materiałów niewchłanialnych wyróżnia się materiały naturalne wykonane z jedwabiu lub lnu oraz syntetyczne - wielowłóknikowe i monofilamentowe. W czasie zaopatrywania ran nici niewchłanialne stosuje się do szycia skóry, a nici ulegające resorpcji w tkankach do zakładania szwów pogrążonych lub do szycia błon śluzowych. Czasem do stałego i mocnego zbliżenia tkanek głębszych używa się nici niewchłanialnych. Szwy (nici) chirurgiczne Istnieje wiele odmian szwów chirurgicznych. Niektóre są częściej stosowane, inne zaś w szczególnych sytuacjach. Ogólnie wyróżnia się dwa główne typy szwów - pojedyncze i ciągłe. Szwy pojedyncze (węzełkowe) - po każdym wkłuciu (lub po dwóch kolejnych wkłuciach) igły zawiązywany jest węzeł, a nadmiar nici odcinany - każdy z tych szwów stanowi odrębną całość. Zakładanie tych szwów jest czasochłonne, ale w razie obecności powikłań w gojeniu rany (np. ropienie, krwiak) usunięcie jednego z nich nie skutkuje poważnymi następstwami. Do najczęściej stosowanych szwów pojedynczych zalicza się szew węzełkowy zwykły, węzełkowy pogrążony, materacowy poziomy i materacowy pionowy Szwy ciągłe - jeden odcinek nici przez wielokrotne wkłucia i wykłucia służy do zamknięcia całej rany lub znacznej jej części, a węzły zawiązuje się jedynie po pierwszym i ostatnim wkłuciu. Tej odmiany szwy zakłada się dużo szybciej, wykazują pewne działanie hemostatyczne i równomiernie rozkładają napięcie tkanek na całej długości. Niestety, przecięcie lub przerwanie ich w dowolnym miejscu powoduje całkowite rozwarcie brzegów rany. Do najczęściej stosowanych szwów ciągłych zalicza się szew "na okrętkę", szew materacowy poziomy i pionowy, szew "obrębiający" czy szew śródskórny. Warto zapamiętać, że każde zszycie rany musi być poprzedzone opanowaniem krwawienia z uszkodzonych naczyń. Krwawienie z drobnych naczyń często samoistnie ustępuje - czasem trzeba jedynie ucisnąć krwawiące miejsce gazikiem i odczekać chwilę, aby doszło do aktywacji procesów hemostazy. W przypadku utrzymywania się krwawienia, naczynia należy podwiązać, podkłuć lub ewentualnie skoagulować. Okres utrzymywania szwów skórnych uzależniony jest od okolicy ciała poddanej zabiegowi, stopnia napięcia tkanek, rodzaju wykonanej operacji oraz jakości gojenia rany. Zazwyczaj wynosi on od 5 do 7 dni - po tym czasie szwy usuwa się. W tym celu unosi się nieco koniec szwu pęsetą, a po ukazaniu się pod węzłem części nici tkwiącej dotychczas w skórze przecina się ją nożyczkami i pociągnięciem usuwa szew. Szwy ciągłe usuwane są zwykle odcinkami, natomiast szew śródskórny w ten sposób, że po przecięciu nici na jego początku pociąga się delikatnie w osi rany za końcową jej pętlę. Gojenie bez bólu możliwe dzięki polskim naukowcom Każdy z nas zna to nieprzyjemne uczucie zmiany opatrunku na nowy. Często musimy naruszyć już zagojone tkanki. Nadeszła jednak nowa era w pielęgnacji ran - biopolimer. Jak podkreślają eksperci biopolimer to inaczej "zdrowa skóra". Pozyskiwany jest on z naturalnego źródła z pancerzy skorupiaków. W poprzednim poście omówiłem skąd się biorą blizny, jaki jest ich podział, jak postępować w trakcie gojenia ran oraz dlaczego leczenie blizn jest złożonym problemem. Dziś napiszę o konkretnych strategiach związanych z leczeniem poszczególnych rodzajów blizn. Nieleczone stany zapalne trądziku mogą doprowadzić do powstania blizn zanikowych, fot. Fotolia 1. Blizny zanikowe, czyli inaczej blizny wklęsłe, takie jak po trądziku, ospie, czasem po urazach. Metody ich usuwania, stosowane w gabinetach medycyny estetyczne, to: – dermabrazja, czyli mechaniczne ścieranie naskórka i górnych warstw skóry właściwej za pomocą tarczy diamentowej, aż do warstwy brodawkowatej, a mówiąc bardziej obrazowo po prostu zdzieranie skóry aż do krwi. Zabieg skuteczny (wystarcza jeden dobrze wykonany zabieg), wymaga jednak bardzo dużego poświęcenia ze strony pacjenta. Rekonwalescencja po zabiegu trwa kilka tygodni, konieczne jest branie antybiotyków i niezwykła dbałość o aseptykę poddanego zabiegowi obszaru, aby nie doprowadzić do infekcji. Istnieje duże ryzyko powstania nowych blizn, czasem nawet gorszych. – mikrodermabrazja, zabieg bardziej kosmetyczny, czyli mechaniczne ścieranie martwej warstwy naskórka za pomocą diamentu czy też korundu. Nie polecam tej metody, jest za słaba, daje marny efekt, ponieważ ścieramy jedynie naskórek. – pilingi głębokie, chemiczne, złuszczają naskórek i górne warstwy skóry właściwej. Zabieg o podobnej skuteczności jak dermabrazja. Niestety bardzo bolesny, wykonywany w znieczuleniu. Poddana leczeniu powierzchnia jest jak rozległa rana. Czas gojenia – kilka tygodni. Duże ryzyko powikłań w postaci powstania nowych blizn i przebarwień. – laser frakcyjny ablacyjny, jego światło wnika w głąb skóry, powoduje uszkodzenie komórek kolagenu i stymuluje produkcję nowego kolagenu. Bardzo wysoka skuteczność, potrzebne jest kilka zabiegów (minimum 3). Rekonwalescencja po zabiegu – ok. 5 dni. Relatywnie nieduże ryzyko powikłań w porównaniu do dermabrazji czy głębokiego peelingu. – laser frakcyjny nieablacyjny, działa podobnie do lasera ablacyjnego, tylko sporo słabiej. Potrzeba 5-15 zabiegów. frakcyjna RF mikroigłowa, połączenie nakłucia igłami do głębokości 3 mm z rozgrzewaniem do wysokiej temperatury (czyli inaczej wywołanie kontrolowanego poparzenia głębszych warstw skóry). Wymagane jest kilka zabiegów (minimum 3, co miesiąc lub dwa), czas gojenia po zabiegu – do 2 dni. Ja najczęściej stosuję laser frakcyjny ablacyjny i frakcyjną RF mikroigłową. Co prawda obie te metody wymagają kilku zabiegów, ale są dość komfortowe, a przede wszystkim bezpieczne dla pacjenta i nie wymagają wielotygodniowego okresu rekonwalescencji, jak w przypadku np. tradycyjnej dermabrazji. RF mikroigłowa najlepiej sprawdza się przy drobnych dziurkach, kiedy jest zanik skóry, ale i kolor i struktura są prawidłowe (czyli przy typowych bliznach potrądzikowych). Dzięki zabiegowi następuje odbudowa kolagenu i „wypchnięcie” tkanki na zewnątrz. Laser frakcyjny ablacyjny CO2 stosuję z kolei wtedy, gdy struktura jest zaburzona, a także przy bliznach po ospie, przy których trzeba zadziałać mocniej i głębiej. Zdarza się, że łączę oba te zabiegi. Często bliznom wklęsłym towarzyszy zrost, czyli skóra jest wciągnięta, nie przesuwa się. W pierwszej kolejności należy więc uwolnić zrost i zdarza się, że to wystarcza. Najtrudniejszy przypadek, z jakim miałem do czynienia to blizny zanikowe zrostowe na udach pacjentki, bardzo głębokie, pozostałość po zastrzykach z dzieciństwa. Leczenie wymagało wielu zabiegów i niestandardowego podejścia. Najpierw uwolniłem zrosty (zwykłą igłą) i użyłem lasera frakcyjnego. Potem zastosowałem kwas l-polimlekowy, ale że nie dał dobrego efektu odbudowania tkanki, użyłem akrylu – jako trwałego, niewchłanialnego wypełniacza. I dopiero wtedy osiągnąłem oczekiwany przez pacjentkę efekt. Oczywiście to był, można powiedzieć, przypadek ekstremalny, za to obrazujący bardzo dobrze to, że efekt jest wypadkową łączenia wielu różnych zabiegów i często odbiegania od standardowych protokołów zabiegowych. Blizny na brzuchu, fot. Fotolia 2. Blizny przerostowe. W przypadku tych blizn trzeba doprowadzić do zaniku nadmiaru tkanki. Teoretycznie można bliznę wyciąć (chirurgicznie lub laserowo), szczególnie gdy wiemy, że powstała ona w wyniku złego gojenia się rany, aczkolwiek nie ma gwarancji, że blizna nie pojawi się ponownie. Jednak jeśli gojenie się rany przebiegało w miarę normalnie, a mimo to powstała blizna przerostowa, to nie polecam wycinania blizny. Leczenie blizn przerostowych przebiega kilkutorowo: – wymrażanie – miejscowe wstrzykiwanie sterydów – działanie laserem barwnikowym lub bromkowo-miedziowym (powoduje zanikanie tkanek i blizna się cofa) – osocze bogatopłytkowe Najczęściej leczenie jest kompilacją kilku metod, np. sterydy + laser albo sterydy + wymrażanie, itp. Sterydy podaje się na ogół co miesiąc, laser i osocze stosuje się częściej. Pomiędzy zabiegami należy używać plastrów silikonowych. Cały proces leczenia trwa około roku. Efektem jest zdecydowana poprawa blizny, niemniej nie ma stuprocentowej gwarancji, że całkiem zniknie. W leczeniu blizn ma znaczenie powierzchnia. Zdecydowanie łatwiej jest przy mniejszych bliznach, kilkucentymetrowych. Większym problemem są np. blizny po plastyce brzucha na 40 cm, bo leczenie trwa o wiele dłużej. 3. Blizny pooparzeniowe. Są to na ogół rozległe blizny o nieprawidłowej strukturze. Najskuteczniejsze metody: – laser frakcyjny ablacyjny, ok. 10 zabiegów co miesiąc lub dwa miesiące, – osocze bogatopłytkowe, zabieg polega na ostrzykiwaniu blizny własnym osoczem (pobiera się krew pacjenta, odwirowuje i pozostały po odwirowaniu płyn, w którym jest dużo płytek krwi, wstrzykuje się do skóry w taki sam sposób, jak się robi mezoterapię igłową). W zależności od blizny wykonuje się kilka zabiegów, co kilka tygodni – oddziaływanie na kolor blizny (to częsty problem przy bliznach pooparzeniowych), za pomocą metod opisanych poniżej 4. Kolor blizny. Zostawiłem to zagadnienie na koniec, ale trzeba pamiętać, że problem koloru może pojawić się przy każdym rodzaju omówionych wcześniej blizn, i że wyżej opisanie działania były związane wyłącznie z leczeniem nieprawidłowej struktury. Na kolor trzeba działać osobno, innymi metodami. – kolor ciemny (brązowy), występuje na ogół przy bliznach pooparzeniowych; działamy na niego laserem bromkowo-miedziowym, laserem o długości fali 532 nm, laserem Q-swich lub mocnym pilingiem – blizna odbarwiona, biała. Najtrudniejsza do usunięcia, skuteczność klasycznych zabiegów jest na poziomie 10-30%. W takich odbarwionych bliznach jest bardzo mało melaniny. Leczenie polega na tym, żeby te nieliczne melanocyty, które pozostały, zmusić do działania. Można zastosować w tym celu laser frakcyjny. Jeśli 2-3 miesiące po 1-2 zabiegach nie będzie żadnej zmiany to nie ma sensu robić więcej ich wykonywać. Jeśli więc nie widać po tych pierwszych 1-2 zabiegach efektów, a ktoś proponuje nam zrobienie dziesięciu kolejnych to jest to albo brak wiedzy albo naciągactwo. Najskuteczniejszy na odbarwienia jest laser ekscymerowy, który emituje falę o długości UV. Problem w tym, że o ile mi wiadomo żaden gabinet medycyny estetycznej w Polsce takiego lasera nie posiada. To jest bardzo drogi sprzęt, o małym zakresie stosowania, więc z biznesowego punktu widzenia jego zakup jest kompletnie nieopłacalny. Można szukać lasera ekscymerowego w poradniach bielactwa (np. w Lublinie), szpitalach specjalistycznych, instytutach naukowych. – kolor czerwony to po prostu młoda, dobrze ukrwiona tkanka. Zazwyczaj nie ma potrzeby oddziaływania, chyba, że gojenie się przedłuża, to można zastosować laser naczyniowy (np. bromkowo-miedziowy, lub 532 nm). Powiązane artykuły MLena 9 sty 2010 · Ostatnia odpowiedź: 15 sty 2020 Witam. Na czubku głowy, wśród włosów mam dość sporą, nieregularną bliznę. Ciężko jest dobrać uczesanie tak, aby zasłaniało wszystko. Czy dałoby się to usunąć? Jeśli tak, to w jaki sposób? odpowiedzi (7) Odpowiedzi na wszystkie pytania udzielili prawdziwi lekarze proponowałbym zastsowanie przeszczepów cebulek włosowych Premium 2 ośrodki w Kujawsko-pomorskie, Śląskie... · 10 sty 2011 Witam. Umiejscowienie blizny nie stanowi w Pani przypadku problemu. Laseroterapia z pewnością jest najskuteczniejszą z metod leczenia blizn. Usunięcie jej całkowicie może być trudne, natomiast w sposób wyraźny m,oża poprawić jej wygląd. Należy tylko odpowiednio dobrać typ lasera i ilość zabiegów. W tym celu należy umówiś się na konsultację telefonicznie lub mailowo. Pozdrawiam i zapraszam. Katarzyna Łukowska Esteticmed dr Marcin Bieńkowski Uważam,że można operacyjnie zredukować bliznę w obrębie skóry owłosionej głowy. Operacja może być zrefundowana przez NFZ pozdrawiam Małgorzata Kot Cieszę się,że odpowiada Pani metoda leczenia przeze mnie szczegółach operacji i całego leczenia mogę odpowiedzieć po konsultacji. Operacja w/w może być zrefundowana przez NFZ. pozdrawiam Małgorzata Kot Wszystko zależy od rozmiaru chwili obecnej na całym świecie nie ma metody usunięcia blizny. W Pani przypadku,podejrzewam,że problem ubytku owłosienia wynika z szerokiej blizny. W tym przypadku można operacyjnie wyciąć bliznę i zmobilizowac skórę owłosioną z najbliższej w/w zamieni szeroką bliznę na bliznę znacznie węższą i problem ubytku owłosienia będzie zminimalizowany. W/w operacje wykonywane są od wielu lat z dobrymi efektami. pozdrawiam Małgorzata Kot Premium Bliznę ze skory owłosionej można usunąc wykonując kilka zabiegow po uprzednim zgoleniu włosów z tej okolicy. Najskuteczniejsze sa lasery frakcyjne,bardziej agresywne - a tym samym szybszy efekt terapeutyczny frakcyjne CO2 Zabiegi wykonywane sa po uprzedniej rejestracji telefonicznej. Pozdrawiam Ściborowicz Medivita Tarnów 2 ośrodki w Świętokrzyskie · 10 sty 2010 Blizna jest naturalnym efektem gojenia się naszej skóry. Jeśli jest prawidłowa to będzie towarzyszyć nam do końca życia. W ramach naszych działań możemy poddawać korekcie blizny przerosłe, wyniosłe ponad poziom skóry lub też wpływać na szybkość ich dojrzewania. zatem po obejrzeniu blizny można podjąć decyzję co do możliwości podejmowania jakichkolwiek działań. Znajdź więcej pytań Podobne pytania 6 odpowiedzi, ostatnia odpowiedź w dniu 27 wrz 2017 1 odpowiedź, ostatnia odpowiedź w dniu 5 lip 2022 6 odpowiedzi, ostatnia odpowiedź w dniu 14 lip 2018 2 odpowiedzi, ostatnia odpowiedź w dniu 12 maj 2015 3 odpowiedzi, ostatnia odpowiedź w dniu 19 maj 2016 2 odpowiedzi, ostatnia odpowiedź w dniu 8 cze 2021 3 odpowiedzi, ostatnia odpowiedź w dniu 13 lip 2015 1 odpowiedź, ostatnia odpowiedź w dniu 13 maj 2021 1 odpowiedź, ostatnia odpowiedź w dniu 16 sie 2021 5 odpowiedzi, ostatnia odpowiedź w dniu 10 lut 2021 Podobne zabiegi Treści publikowane na w żadnym wypadku nie mogą zastąpić konsultacji pacjenta z lekarzem. nie ponosi odpowiedzialności za produkty ani usługi oferowane przez specjalistów.

rozcięcie głowy leczenie i blizny